Αρθρογραφία
Η Ελλάδα Έχει Ανάγκη Από Ενεργούς Πολίτες…
Του Αλέξανδρου Βεβόπουλου
Φοιτητής Τμήμα Διοίκησης Συστημάτων Εφοδιασμού – logistics
Το 2018 φεύγει και το 2019 έρχεται. Η Ελληνική οικονομία σε λίγο καιρό θα μπει στον δέκατο χρόνο κρίσης χρέους. Είναι σαφές ότι δε βγήκαμε ούτε από τα μνημόνια αλλά ούτε από την αυστηρή επιτήρηση, όπως διατυμπανίζουν συνέχεια οι κυβερνώντες. Πήραμε απλά μία παράταση, έως ότου έρθουν ξανά νέα – γνωστά μέτρα.
Τα αποτελέσματα της κρίσης τόσο στην οικονομία της χώρας όσο και στην τσέπη των πολιτών είναι γνωστά. Κλείσιμο επιχειρήσεων, ανεργία, μετανάστευση χιλιάδων νέων στο εξωτερικό, μειώσεις δραματικές τόσο στους μισθούς όσο και στις συντάξεις.
Ωστόσο, αυτή η παρατεταμένη κρίση έχει φέρει και την αγανάκτηση των πολιτών προς το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Δεν είναι λίγοι αυτοί που καθημερινά ρίχνουν τις ευθύνες προς όλους τους πολιτικούς, οι οποίοι από το 1974 και μετά έχουν κυβερνήσει. Κυρίως όμως σε αυτούς που ανέλαβαν το τιμόνι της χώρας μετά το 2009, καθώς δεν έχουν βρει τρόπο να ξεφύγουμε από αυτά τα δεινά που η χώρα και όλοι εμείς αντιμετωπίζουμε από τότε, καθημερινά. Εκτός όμως από την αγανάκτηση έχει επιφέρει και την κούραση μαζί με την απαισιοδοξία. Μάλιστα ένας μεγάλος αριθμός πολιτών δεν ασχολούνται καθόλου με την πολιτική αλλά ούτε με τα κοινά. Μένουν απαθείς και μη ενεργοί. Σε αυτό θα ήθελα να εστιάσω στο σημερινό άρθρο, καθώς διαφωνώ με τη συγκεκριμένη λογική που επικρατεί.
Δε θεωρώ πως για όλα τα δεινά της χώρας είναι υπεύθυνοι μόνο οι πολιτικοί. Ας μην ξεχνάμε πως αυτοί είναι κλώνοι μας. Δε θα ήθελα όμως να γράψω γι’ αυτό το θέμα στο συγκεκριμένο άρθρο ούτε να μπω στη διαδικασία να συγκρίνω ποιος έχει την μεγαλύτερη ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση, μεταξύ των πολιτικών και των πολιτών.
Οι όροι <<πολιτική>> και <<πολίτης>> είναι παράγωγα της λέξης <<πόλις>>, η οποία αποτελούσε τη μορφή κρατικής οργάνωσης στην ελληνική αρχαιότητα. Η πολιτική υποδηλώνει ό,τι ανάγεται στη <<φροντίδα των κοινών >> ( Αριστοτέλης ), στο πλαίσιο ενός κρατικά οργανωμένου κοινωνικού σχηματισμού, ενώ πολίτης είναι κάθε μέλος του οργανωμένοι αυτού κοινωνικού σχηματισμού. Είναι προφανές λοιπόν ότι πολίτης και πολιτική είναι αλληλένδετα και είναι απαραίτητα διαλεκτική η σχέση μεταξύ τους. Αρκετές φορές οι πολίτες συγχέουν την πολιτική με την εξουσία. Συνεπώς πιστεύουν ότι έχουν δικαίωμα να πράξουν ό,τι θέλουν και χωρίς να ελέγχονται σε αντίθεση με τους πολίτες. Αυτή η θεωρία είναι λανθασμένη. Στη δημοκρατία οι πολίτες δίνουν τη στήριξη τους μέσω της ψήφου τους σε κάποιους – πολιτικούς – πολίτες για να ασκήσουν μια πολιτική για το καλό της χώρας και των πολιτών της. Σε αυτήν την διαδικασία ο κάθε πολίτης έχει δικαίωμα να εμπλακεί και να ζητήσει την ψήφο των άλλων πολιτών.
Στην Ελλάδα, δυστυχώς οι πολίτες επιλέγουν έναν παθητικό ρόλο. Προτιμούν να εκλέγουν ανθρώπους, πολλές φορές ψηφίζοντας χωρίς κάποιο συγκεκριμένο κριτήριο και από εκεί και πέρα περιμένουν αποτελέσματα κάνοντας κριτική, χωρίς οι ίδιοι να ενεργοποιηθούν.
Η Ελλάδα, λοιπόν, χρήζει ενεργών πολιτών και μάλιστα σημαντικού αριθμού, αφού πάσχει σ΄ αυτόν τον τομέα. Πολίτες ενημερωμένου οι οποίοι να γνωρίζουν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους. Πολίτες που να εκφράζουν ελεύθερα τις απόψεις τους αλλά και να συμμετέχουν ενεργά στην κοινωνία, ώστε να βελτιώνουν καταστάσεις και μέσα από αυτές να βελτιώνονται και οι ίδιοι. Δε φτάνουν, όμως, μόνο αυτά. Ας βγούμε λίγο από τον <<μικρόκοσμο >> ( την Ελλάδα ) και ας δούμε τι κάνει ο κάθε ενεργός πολίτης στις χώρες της Ευρώπης, εκεί που όχι μόνο εστιάζουν στην αυτοκριτική αλλά καθημερινά εκτός από τον επαγγελματικό τους βίο, διεκδικούν τα δικαιώματά τους στο δημόσιο βίο, φροντίζουν και αγαπάνε την περιοχή τους , δραστηριοποιούνται σε ό,τι αφορά τ΄ ανθρώπινα δικαιώματα, βοηθούν τους συμπολίτες τους και όλοι μαζί προχωράνε για το καλύτερο.
Δυστυχώς, στην Ελλάδα δε συμβαίνει. Για τον μέσο πολίτη τα παραπάνω είναι λίγο περίεργα και εκτός της δικής τους πραγματικότητας. Όμως, αυτό θα βοηθήσει όχι μόνο στο να βγούμε από την κρίση αλλά και να γίνουμε μια καλύτερη κοινωνία μέσα σε μία πιο δυνατή και ισχυρή χώρα.
Ας ανασκουμπωθούμε !
