Αρθρογραφία
Κι Αν!
Γράφει η Στέλλα Ατλαμάζογλου
Μέλος ΕΣΗΤΛΣΥΜ
www.styliani.gr
Κι αν, εαυτέ μου, σ’ άφησα να πέσεις για λίγο,
Κι αν η καρδιά σε οδήγησε πιο κάτω,
Τότε να με συγχωρέσεις.
Χαθήκαμε στο δρόμο, αφήσαμε τα χέρια,
χαθήκαν κι οι σκιές μας και ψάχνουν να ενωθούν.
Έμεινες πίσω και σέρνομαι εμπρός σου μισή,
μα βλέπω τα διόδια πιο πέρα και μιαν έξοδο.
Δώσε μου το χέρι σου και σήκω ξανά.
Άνοιξε καλά τα μάτια, δες τον ήλιο, κοιταξέ με.
Δεν ταιριάζει στο χαμόγελό μας η θλίψη.
Πλήρωσε τα διόδια με ό,τι σου απέμεινε να δώσεις
και φύγαμε μαζί με το ίδιο βήμα.»
Σ.Α.
Η ζωή κύκλους φέρνει και ξαναζείς και χαρές και λύπες και άγχη. Και γνωρίζεις καλά πως, αν τώρα ζεις στο σκοτάδι κι όλα σου φαίνονται μαύρα, το φως θα βρει μια χαραμάδρα και θα «σκίσει» το σκοτάδι, σα λεπίδα, για να μπει.
Επίτρεψε στο εαυτό σου, να βιώσει και να εκφράσει κάθε συναίσθημα. Επίτρεψε σε εσένα να παραδεχτείς τη θλίψη, το θυμό, τη χαρά και το φόβο σου. Να τα εξωτερικεύεις, μην τα πετάς κάτω από το χαλάκι του «φαίνεσθαι». Συσσωρεύονται εκεί, το χαλάκι θα φουσκώσει κι όλο αυτό θα γυρίσει «μπούμερανγκ» εις βάρος της ψυχικής σου ηρεμίας. Αποτίναξε τις αρνητικές σκέψεις και τις ενδοβολές της κοινωνίας, που θέλει τον άνθρωπο, απάνθρωπο κι ανέκφραστο, να μη δείχνει αδύναμος.
Μοιράσου κάθε σου σκέψη, η οποία σε βαραίνει, με την οικογένειά σου, τους κοντινούς σου φίλους, με αυτόν, που θα θέλει να σε ακούσει. Όχι για να σου δώσει συμβουλή, άλλωστε ξέρεις τι θα σου πουν. Ο λόγος που εκφράζουμε τα προβλήματά μας είναι περισσότερο, γιατί θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Δεν θέλουμε να σκεφτούμε τη λύση εκείνη την ώρα ή να ακούμε νουθεσίες, θέλουμε απλώς να δούμε, πως ο ακροατής αναγνωρίζει και καταλαβαίνει το πώς νιώθουμε.
Όταν βρεθείς σε μια δύκολη κατάσταση, που μοιάζει με αδιέξοδο και νιώθεις να σου κόβει κάποιος τα φτερά, έχεις μία επιλογή. Να παραδεχτείς τα αρνητικά συναισθήματά σου και τα όποια θετικά υπάρχουν, να «γονατίσεις», να κλάψεις, να «γκρεμιστείς». Αν όμως πέσεις, πρόσεξε, γιατί δεν είναι το πάτωμα, που σε «τραβάει» προς τα κάτω. Εσύ, μόνος σου, θα πρέπει να βρεις τη δύναμη να σηκωθείς και πάλι. Να ρίξεις όλο σου το βάρος στα χέρια και στα πόδια, να σταθείς όρθιος, να ανοίξεις τα χέρια σου σα φτερά, σαν πουλί έτοιμο να πετάξει, να νιώσεις και πάλι δυνατός και λεύτερος. Και τότε, θα κάνεις το πρώτο βήμα, μετά το δεύτερο και τελικά θα περπατάς και πάλι προς νέους δρόμους. Μην φοβηθείς και μην δειλιάσεις. Δεν σου δίνει ο χρόνος το περιθώριο να μην τον προλάβεις.
Το παραπάνω κείμενο εντός εισαγωγικών, το έγραψα πριν δύο χρόνια, κατά τη διάρκεια μιας στενάχωρης περιόδου της ζωής μου. Κι όμως, αυτά που έγραψα τα ξανάνιωσα και θα τα ξανανιώσω. Και πάντα θα ορθώνομαι. Πιο ψηλή και πιο δυνατή, θα κουβαλώ τη γνώση μου, για όπλο, να με προστατεύει. Και θα κουβαλώ και τον εαυτό μου, τέσσερα μάτια, καλύτερα από δυο
