Αρθρογραφία
Ελλάδα χώρα του Σκότους…και της Ατιμωρησίας!
Ελλάδα χώρα του Σκότους…και της Ατιμωρησίας!
Γράφει η Ιωάννα Τρίγκα, Μέλος ΕΣΗΤΛΣΥΜ
Η περηφάνια όσων Ελλήνων απέμειναν να διατυμπανίζουν για την Ελλάδα ότι είναι ακόμη μια χώρα με βαθιές ρίζες του αισθήματος της δημοκρατίας και της τήρησης των νόμων ολοένα λιγοστεύει. Καθημερινά ερχόμαστε αντιμέτωποι με κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές ειδήσεις με αρνητικό πρόσημο, των οποίων η έκβαση εξελίσσεται χειρότερα και από το χείριστο σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Στη χώρα που άλλοτε βασίλευε το περί δικαίου αίσθημα, αρχίζουμε να πιστεύουμε όλοι μεταξύ μας, ότι οι ρίζες μας ουδεμία σχέση έχουν με την αρχαία Ελλάδα, την ιστορία και τη φιλοσοφία των προγόνων μας. Η πραγματικότητα έρχεται και επισκιάζει οποιαδήποτε καλή σκέψη θα κάναμε, αποκαλύπτοντας μια θλιβερή εικόνα ανομίας που κυριαρχεί και έχει ως αποτέλεσμα τον φόβο κάθε «φυσιολογικού» - έννομου πολίτη. Ζούμε στη χώρα όπου η πλειοψηφία παλεύει να γίνει είτε βουλευτής και χάριν ασυλίας να απολαμβάνει το «ατιμώρητο», είτε ένας κοινός μαστροπός που θα αθωώνεται πανηγυρικά, έχοντας διαπράξει το ύψιστο κακούργημα.
Αρχικά, η ιστορία του εγκλήματος των Τεμπών μάς αποδεικνύει ένα χρόνο αργότερα, ότι οι νόμοι του Ελληνικού Δικαίου έχουν τόσα μελανώματα που μόνο αν έχεις αξιώματα μπορείς να δικαιωθείς. Η βουλευτική ασυλία, αν και προστατεύει τους βουλευτές από αυθαίρετες κατηγορίες και πολιτικές επιθέσεις, έχει εξελιχθεί σε ένα μέσο για την αποφυγή δικαστικής δίωξης για σοβαρά εγκλήματα. Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε Υπουργούς και Βουλευτές να διαπράττουν ανομίες, στο βωμό του «προνομίου» βάσει του νόμου και του άρθρου 86 του Συντάγματος περί βουλευτικής ασυλίας και να μην επωμίζονται τις συνέπειες των πράξεών τους, μέχρι και καθαίρεση των αξιωμάτων τους. Η βουλευτική ασυλία τίποτα άλλο δεν είναι παρά μια ασπίδα έναντι του ηθικού δικαίου, με την οποία συγκαλύπτονται οι πιο ακραίες εγκληματικές πράξεις, όπως η δολοφονία 57 ανθρώπων σαν πέρσι τέτοια μέρα μέσα σε ένα τρένο.
Kι αν λέγεται ότι ο καθρέφτης μις κοινωνίας είναι οι άνθρωποι που την κυβερνούν, δεν απέχει από την πραγματικότητα η σημερινή εικόνα της χώρας μας. Η ατιμωρησία με την οποία μπορούν να περιφέρονται οι Υπουργοί επεκτείνεται και στους πολίτες, οι οποίοι αισθάνονται ότι μπορούν να παρανομούν και μπορούν να διαφεύγουν του νόμου. Και κάπως έτσι ενώνεται το παζλ και μας φέρνει αντιμέτωπους με μία παράλληλη πραγματικότητα, όπου εγκληματίες μαστροποί και βιαστές αθωώνονται από τα ελληνικά δικαστήρια και κυκλοφορούν «σα να μη συνέβη τίποτα», με φθηνές δικαιολογίες και ψευδορκίες. Ας πούμε καλύτερα, ότι ο τροχός αυτής της ιστορίας έχει πολλά ράμματα για πολλούς.
Αν έπρεπε να τοποθετήσουμε αντικριστά τη σημερινή κοινωνία με εκείνη που κυριαρχούσε στο Μεσαίωνα, ίσως τελικά να μη βρίσκαμε μεγάλες διαφορές. Παρακολουθώντας την έξαρση των σειρών εποχής στην ελληνική τηλεόραση, παρατηρεί κανείς τη μηδενική αξία της ζωής των ανθρώπων σε εποχές που τα πάντα λύνονταν με σπάθες, φωτιά και πολέμους. Ερχόμενοι στο σήμερα, διαπιστώνουμε τελικά, πως μόνο στη θεωρία μιλάμε για πολιτισμό. Η αξία της ανθρώπινης ζωής δεν υφίσταται, όταν πρέπει να φοβάται και να τρέμει το φυλλοκάρδι μας με το που περπατάμε έξω, ακόμα και μέρα μεσημέρι, αφού ό,τι κι αν πάθουμε δε θα βρούμε κανένα δίκιο σαν απλοί ταπεινοί πολίτες που απαιτούν τα αυτονόητα.
Σε μία κοινωνία που βυθίζεται στο βούρκο καθημερινά, που επιτρέπει με τη σιωπή της σε πολιτικάντηδες να κρατούν το τιμόνι μιας χώρας και να μπορούν να κρύβονται πίσω από νόμους φτιαγμένους και ραμμένους στα δικά τους μέτρα και μόνο, είμαστε εκείνοι που σε λίγο καιρό θα αργοσβήνουμε τα Τέμπη, θα θυμόμαστε αμυδρά της υπόθεση στον Κολωνό, αλλά θα ασχολούμαστε 24 ώρες το 24ωρο με το πόσα σπίτια έχει ο/ η κάθε influencer, ποιοι πολιτικοί είναι ομοφυλόφιλοι, αν το «Ζάρι» είναι ινδικό, βαλκανικό ή ελληνικό τραγούδι. Τελικά, όντως τις ζωές μας τις παίζουμε στα ζάρια και ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Ελλάδα, χώρα του Σκότους και της Ατιμωρησίας 2.0.
