Αρθρογραφία
Μη Με Προκαλείς ...Θα Τσακωθούμε!
Της Γεωργίας Τσιάκου
Σύμβουλος Αυτοεκτίμησης- Ψυχοθεραπεύτρια
Τσακωμός: νομίζουμε ότι είναι μια αρνητική λέξη που από μόνη της μας προκαλεί δυσφορία και άγχος μόνο στο άκουσμα της. Σε ποιόν αρέσει να τσακώνεται? Ποιός «λογικός» άνθρωπος δε θέλει την ηρεμία του? Όλοι μας νομίζω. Και αφού την θέλεις τόσο πολύ ...μπορείς μέχρι και να τσακωθείς για αυτήν!
Ο τσακωμός σαν έννοια ΔΕΝ είναι απαραίτητα μόνο μια ισορροπία « εγώ έχω δίκιο- εσύ έχεις άδικο» , «εγώ ξέρω-εσύ δεν ξέρεις». Η αλήθεια είναι ότι το μόνο που κάνεις όταν τσακώνεσαι με κάποιον είναι να εκφράζεις μια διαφορετική οπτική πάνω στο ίδιο θέμα, μια άποψη αλλιώτικη από την δική του/της και όχι απαραίτητα κάτι που θέλεις να του επιβάλλεις ή να σου επιβάλλει με το ζόρι. Πολλές φορές θα τσακωθείς μόνο και μόνο για να νιώσεις ότι η άποψη σου «ακούγεται» και κάποιος σου δίνει σημασία. Και ας ξέρεις βαθιά μέσα σου όταν κάνεις τον απολογισμό ότι το θέμα δεν ήταν και τόσο μεγάλης σημαντικότητας για το ευρύτερο πλάνο της ζωής σου. Άλλες πάλι επειδή πραγματικά ένιωσες θιγμένος ή αδικημένος για που είχε και πολύ μεγάλη σημασία μάλιστα! Όπως και να έχει εσύ τσακώθηκες πάντως –υποστήριξες τον εαυτό σου! Αλλά επειδή η δράση φέρνει πάντα αντίδραση και το ένα Εγώ που προκαλεί ενεργοποιεί το άλλο Εγώ ( του άλλου ανθρώπου) να επαναπροσδιορίσει τα όριά του (φυσιολογική προστασία) , καταλήγετε πιθανότατα με πληγωμένους εγωισμούς και με μεγαλύτερη πόλωση παρά συναίνεση και διαπραγμάτευση.
Ας ξεκινήσουμε από μια βάση λοιπόν: ο τσακωμός, όπως όλες οι μορφές επικοινωνίας, σημαίνει από μόνος του ότι υπάρχουν δύο πλευρές οι οποίες επιθυμούν-έχουν ως βασική πρόθεση τη θετική έκβαση ( βλ. τη συνέχιση μιας σχέσης εφόσον και τα δύο μέλη ενδιαφέρονται να ακουστούν και θέλουν να είναι καλά μέσα στη σχέση αυτή) . Δηλαδή να είναι και να παραμένουν Μαζί. Επομένως το να τσακώνεσαι δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό.
Αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουμε είναι πως ουσιαστικά δεν τσακωνόμαστε ποτέ για τα χρήματα ή τη δέσμευση ή το ποιος κάνει τις περισσότερες δουλειές στο σπίτι ή στην επιχείρηση. Ο λόγος που θα σηκώσουμε το κόκκινο πανί του πολέμου είναι γιατί αισθανόμαστε την έλλειψη αγάπης, σεβασμού, δύναμης, αφοσίωσης ή κάποιο συνδυασμό από όλα αυτά ( ή έτσι νομίζουμε τουλάχιστον) για τον άλλον. Ναι... και με την υποψία και μόνο θα ξεκινούσαμε τσακωμό. Άλλωστε τι απόσταση έχει ένας ψίθυρος από μια πραγματική σκέψη που φωνάζει ότι είναι αλήθεια...? Μερικές φορές μηδενική.
Υπάρχουν όμως διάφορα είδη «διαφωνιών». Υπάρχουν αυτά που θα φωνάξουμε, θα προσβάλουμε και θα κρεμάσουμε ταμπέλες και ιδιότητες στον άλλον. Αυτός είναι ένας τσακωμός που δε βγάζει πουθενά. Και υπάρχει και ένας ωραίος τσακωμός, μια διαφωνία στην οποία κερδίζουν και οι δύο μεριές κάτι: αυτή που δε θα χρησιμοποιήσεις τις λέξεις "πάντα" και "ποτέ" βλ. «πάντα με αδικείς» « ποτέ δεν ακούς τι σου λέω» . Αυτή που θα πεις «Εγώ νιώθω έτσι όταν λες / κάνεις αυτό το πράγμα» αντί για το «είσαι αδιάφορος/η». Αυτή που θα αφήσεις τον άλλον να ολοκληρώσει αυτό που λέει και θα τον ακούσεις προσεκτικά αντί να τρέξεις να απαντήσεις αυτό που θέλεις να πεις εσύ. Ίσως κερδίσεις κάτι σημαντικό που λέγεται ανατροφοδότηση. Και ο τσακωμός θέλει τον τρόπο του τελικά...
